07

- Szulc do sali numer 15, zaraz kogoś do Ciebie przyślę, na razie rozgość się. Ty Kasprzak do 4, tam siedzi Lasek i Orzech. Mamy komunikacje. W salach czekają na was telefony. No już, raz, dwa - głos Olejniczaka rozchodził się po korytarzu.
Uśmiechnęłam się ciepło do Daniela i pognałam na drugie piętro z kluczem w ręku. Kiedy już uporałam się z zamkiem i weszłam do sali ściągnęłam całą przemoczoną kurtkę, bo idąc z moim najlepszym przyjacielem, nie obyło się bez tarzania w śniegu. Ściągnęłam też buty patrząc na swoje całe mokre skarpetki. Położyłam conversy na kaloryferze i pomyślałam o mamie, która nigdy nie pochwalała trampek w zimę. Powiesiłam kurtkę na wieszaku. Rozejrzałam się. Przypuszczam, że była to sala do plastyki. W koło wisiały prace - nie zawsze ładne, ale wszystkie miały to coś. Moją uwagę zwróciło płótno z namalowanymi dwojgiem ludzi, dziewczyna siedziała chłopakowi na kolanach, twarzy praktycznie nie było tylko szerokie uśmiechy. Trzymali się za ręce. Ale dłoni nie było widać. Ręce były jakby złączone, jak rodzeństwo syjamskie! Poprawiłam swoje długie blond włosy. Ten obraz wywołał we mnie dobre uczucia, taką bliskość.
- Szulc, Szulc, Szulc.
Ciepły męski głos wyrwał mnie z przemyśleń.  Rozejrzałam się po pomieszczeniu i zaśmiałam się, bo nie wiedziałam skąd było słychać głos. Sięgnęłam po swoją komórkę. Nie to nie ona. Odłożyłam ją na stoik. Pomyślałam, że to pewnie telefon - przecież mamy komunikację! Dopiero teraz w rogu sali zauważyłam biurko, a na nim jakiś wielki przedmiot, wzięłam krzesło i przysunęłam do biurka. Sprzęt był stary, szukałam jakiegoś punktu wyjścia. Musi mieć mikrofon do mówienia, czyli pewnie słuchawkę. Niestety nie mogłam jej znaleść.
- ODBIÓR!!!! - wzdrygnęłam się.
Nie spodziewałam się tego. Nadal nie wiedziałam W CO mam mówić, ponieważ nie mogłam znaleść żadnego mikrofonu. Nie znałam głosu mówiącego z drugiej strony. Pomyślałam że to Orzech, albo Lasek. Nigdy w życiu z nimi nie rozmawiałam i nie umiałam ich rozpoznać tylko po tonie w jaki sposób mówią.
- Ty głupia idiotko! - teraz byłam pewna, że to Daniel - Słuchawka jest w skrzynce obok. Podłącz ją, a później pokręć tą korbką z boku jak chcesz nadać przekaz. A chcesz, bo masz nam odpowiedzieć!
Zaśmiałam się i zrobiłam co mi kazał. Korbka ciężko chodziła, ale nie sprawiło mi to większej trudności.
- Odbiór, odbiór - powiedziałam do słuchawki.
- Posłuchaj - znowu ten ciepły głos -Sekcyjny mówi, że musi podłączyć sprzęt tępakom, a my mamy się.... - sygnał się przerwał.
- Słyszę Cię na 2, słyszę Cię na 2 - powtarzałam w słuchawkę, pragnąc żeby ten kojący głos wrócił.
Ta formułka to jedyne co pamiętałam z zeszłych zajęć. Było po prostu nudno jak nigdy, uczyliśmy się zwrotów na pamięć co mówić przez ten zestarzały telefon. I fonetyczny alfabet NATO!!! To dopiero jest głupie! Na wojnie nie możesz powiedzieć 'Ej stary napierdalają nas!', mówisz jak debil po literce, na wypadek gdyby arabowie podsłuchiwali 'echo juliet sierra tango alfa romeo janki november alfa...'i cały czas tak! Nie dość, że się gubiłam to ja po polsku nie umiałam tych słów przeliterować! Bo dysleksja i inne dysfunkcje mózgu.
- A teraz? - odezwał się Kasprzak.
- Słyszę Cię na 5 - odparłam trochę zawiedziona, że to on się odezwał.
- No to słuchaj, Sekcyjny poszedł podłączyć sprzęt reszcie drużyny, a my się mamy tobą zająć. Czyli Cię pomęczyć, ale nie chce nam się tego robić, więc po prostu z tobą pogadamy co ty na to? - zaśmiał się Daniel.
Przekręciłam korbkę.
- Stary wiesz, że Cię kocham i mogłabym z tobą całe życie rozmawiać.
- Dzięki za entuzjazm. 
- Dzięki za pomoc przy montowaniu słuchawki - zaśmiałam się.
- Wybacz, że tak późno, ale zdarza mi się zapomnieć, że jesteś malutkim tępaczkiem, a kumple nie podpowiadają mi takich rzeczy - wyobraziłam sobie jak się uśmiecha - OD RAZU MÓWILIŚMY ŻEBY PRZYPOMNIAŁ O SŁUCHAWCE - usłyszałam głos trzeciego chłopka. Nadal ich nie rozróżniałam.
- Dobra, dobra. Chcieliście po prostu żebym ja biedny rekrut sama się wszystkiego domyśliła!
Poprzekomarzaliśmy się jakiś czas, na zmianę słyszałam Daniela, chłopka z ciepłym głosem i tego trzeciego. Następne piętnaście minut rozmawialiśmy o jakiś błahych sprawach, aż temat niespodziewanie zszedł na mnie.
- Pewnie wszyscy Cię tam podrywają, niezła z Ciebie dupa - powiedział trzeci głos.
W tym momencie usłyszałam zamykanie drzwi do mojej sali, odwróciłam się i zobaczyłam Pawła - sekcyjnego Olejniczaka.
- Przyszedłem się przywitać - rzucił torbę na podłogę, na jego twarzy widniał uśmiech i pokazały się jego dołeczki.
- Dzień dobry - powiedziałam cicho, wstając, pokazując szacunek do jego stopnia.
- Mam nadzieję, że... - nie zdążył skończyć zdania, bo usłyszeliśmy głos Kasprzaka.
- Pamiętaj Szulc zerżnę Cię kiedyś jak świnie kiedy zaśniesz - zaczęłam się śmiać zatykając głośnik, ale zrobiłam to za późno.
Olejniczak podszedł do mnie, tak blisko, że poczułam zapach jego perfum. Uwielbiam zapach męskich perfum, dezodorantów itp. Dla tego zapachu żyje. Przymknęłam oczy, a sekcyjny chwycił za słuchawkę, przekręcił korbką i krzykną do telefonu.
- KASPRZAK 100 POMPEK I MAM SŁYSZEĆ JAK LICZYSZ.
Paweł złagodniał w ułamek sekundy, podszedł do swojej torby i zaczął wyciągać mundur, rzucił go na jakąś ławkę. Usiadłam, a on zwrócił głowę w moją stronę.
- Chciałem zapytać, czy nie masz mi za złe czegokolwiek co powiedziałem wtedy.
Zastanowiłam się i przypomniałam sobie o rozmowie w Maku, o tej, która dotyczyła mojego ojca.
- Nie - westchnęłam.
- To dobrze. Posłuchaj, nie będę się nad tobą litował, czy coś nic się nie zmieni. Tak?
Uśmiechnęłam się szeroko, z szyderstwem wypisanym na twarzy.
- Naprawdę myśli Pan, że tego chcę? Że właśnie o tym myślę? Nie. Nie chcę żeby mnie Pan żałował, ani się litował. Nie chcę tego. Nie chcę żeby ktokolwiek to robił! - wstałam.
Chciałam przedostać się do wyjścia. Może ze mnie wyciągać informacje o moim ojcu. Może ze mną o tym dyskutować. Ale nie może mnie traktować jak sześciolatkę. Nie w momencie kiedy chodzi o niego. Jakbym to ja mu się chciała wyżalić! Przecież to on poprosił mnie o spotkanie. Przecież to on mówił, że mu przykro. Dlaczego teraz, mówi do mnie, jakby wcale nie miał na to ochoty, jakbym go o to prosiła. Zrobiło mi się słabo. Ruszyłam w stronę drzwi.
- Nie, przepraszam. Nie o to mi chodziło - powiedział, kiedy zobaczył jak mnie to ruszyło.
Nie docierały do mnie te słowa, nie chciałam go słuchać. Łzy napłynęły mi do oczu, zamknęłam je,  bo był to jedyny sposób, żeby się nie skompromitować. Chciałam iść już do Arka. Z telefonu dochodziło do mnie ciche liczenie 55..56..57..58.. I tylko dźwięk głosu mojego przyjaciela, pozwolił wrócić mi do stanu używalności. Ale wtedy Olejniczak już był przy mnie i obejmował mnie mocno, żebym nigdzie nie wyszła. Poczułam uderzający zapach męskości.
- Nie chciałem Cię urazić - powiedział cicho.
Miałam ręce puszczone luźno wzdłuż ciała, a jego dłonie, mocno napierały na moje plecy. Nie chciałam żeby mnie puszczał. Błagałam Boga, żeby właśnie tak umrzeć. Rozluźnił się powoli, nie czując mojego oporu, NIE NIE NIE NIE PUSZCZAJ PROSZĘ. Ale on tego nie słyszał. Czułam już tylko jego perfumy, nie dotykał mnie. Otworzyłam oczy.
- Sorry, w niektórych sprawach jestem bardzo wrażliwa - uśmiechnęłam się z wymuszeniem.
Sekcyjny uśmiechnął się i starł mi łzę z policzka, przy okazji poprawiając mi włosy za ucho. Od razu pomyślałam o Kasprzaku - on robi to samo. Co za kochany gest. Uśmiechnęłam się szeroko tym razem szczerze.
- Powiedz temu debilowi, że ma jeszcze zrobić pięćdziesiąt pompek, a Orzecha zapytaj czy ma dla mnie składki, czy znowu zapomniał. A ja się przebiorę, jeśli Ci to nie przeszkadza.
Pokiwałam głową i usiadłam za biurkiem tak, żebym mogła obserwować Pawła kontem oka. Chwyciłam za telefon i powiedziałam.
- Panie starszy strzelec Kasprzak - przy starszych stopniem musiałam się do nich odnosić z szacunkiem, tak jakby byli ode mnie starsi nie tylko rangom - Pan Sekcyjny Olejniczak każe mi poinformować Pana, że ma Pan zrobić jeszcze pięćdziesiąt ugięć ramion - usłyszałam za plecami śmiech.
- Nie nadużywaj słowa Pan bo się za bardzo dowartościuje - głos Pawła wywołał u mnie dreszcz, uśmiechnęłam się.
- Tak jest - usłyszałam głos Daniel, a po chwili liczenie - 1..2..3..4..
-Panie Starszy Strzelec Orzech.
- Odbiór - odpowiedział mi ciepły głos.
- Pan Sekcyjny pyta czy ma Pan składni dla niego...
- Czy dalej tępaku zapominasz - dodał sekcyjny.
- Mam, oddam po zajęciach - odezwał się Orzech.
- Odłóż słuchawkę i już nie rozmawiaj z tymi kretynami, powiedz mi jak się czujesz - powiedział Paweł.
Jak się czuję... Zadaje sobie to pytanie od roku... To zależy na jaki temat. Strzelec, Arek, Daniel wręcz zajebiście, zawsze jest z tym dobrze. Szymon - czuję się skołowana i nie wiem co z nim zrobić. Nie mam po prostu pojęcia... Tata, Mama - no gorzej być chyba nie może.
- Jest nieźle - usłyszałam swój głos i obróciłam krzesło w stronę Olejniczaka w momencie kiedy zakładał zieloną koszulkę i rozpinał pasek od spodni - prawie jak striptiz - zażartowałam.
A on popatrzył się na mnie z pod byka. Uśmiech spłynął mi z twarzy, a sekcyjny zaczął się śmiać.
- Przy mnie masz się czuć swobodnie, jak najbardziej. Tylko nie puszczaj takich tekstów na zajęciach - zsunął spodnie i ukazały się jego pięknie umięśnione nogi.
- Nie jestem głupia - powiedziałam, nie odrywając wzroku od jego ciała.
W ogólnym rozrachunku, Paweł był chyba najdoroślejszym i najprzystojniejszym facetem jakiego znam.
- Wiem, że nie jesteś - naciągnął spodnie i narzucił górę od munduru na siebie - chodź na zajęcia.
Otworzył mi drzwi, a w momencie kiedy przez nie przechodziłam położył mi dłoń na plecach. 

*** 

Wyszłam z sali wraz z Sebastianem i Jolką. Obgadaliśmy sobotnie zajęcia i pożegnaliśmy się. Usiadłam na ławce. Z góry zaczęli schodzić strzelcy i starsi strzelcy, podbiegł do mnie Daniel i pocałował mnie w czoło. 

- Idę do Pauliny, pozwolisz, że tym razem nie odprowadzę Cię do domu - powiedział wesoło. 

Zaśmiałam się i łaskawie puściłam go do dziewczyny. Stałam jeszcze chwilę przed klubem garnizonowym szukając słuchawek i mp3.

- Czekasz na mnie? - uderzył mnie głos Pawła.
- Jasne, na kogo innego panie sekcyjny - uśmiechnęłam się szeroko.
- Podwiozę Cię do domu, gdzie mieszkasz?
- Nie, dziękuję poradzę sobie.
- Nalegam - po schodach zaczęła schodzić cała kadra - Do samochodu - podał mi kluczyki - A mi daj jeszcze trzy minuty - uśmiechnął się szeroko, kiedy wzięłam kluczyki i z opuszczoną głową ruszyłam w stronę auta.
Dopiero siedemnasta, a już było ciemno jak w dupie. Samochód Olejniczaka to czerwona honda. Nic nie widziałam, pyknęłam kluczykami i zaświeciło się czarne Lamborghini. Zamykałam i otwierałam samochód nie mogąc uwierzyć, że to do niego mam wsiąść. Otworzyłam drzwi od strony pasażera a w środku zapaliło się światełko, a ja patrzyłam na obite skórą fotele, deskę rozdzielczą i przepiękną kierownicę. Nigdy dotychczas nie zachwycałam się samochodami, ale nastał ten moment.
- O w dupę - westchnęłam cicho.
- To nie mój samochód - zaśmiał się Paweł, a ja się wzdrygnęłam - Mojego brata, wsiadaj - uśmiechnął się szeroko.
- Ja chyba nie mogę jechać takim drogim autem - zaśmiałam się.
Przytrzymał mi drzwi i zamknął je za mną. Zapięłam pas i zatopiłam się w fotelu. Paweł usiadł za kierownicą, odpalił samochód i ruszył. Samochód prawie, że płyną po jezdni, a ja byłam pod wielkim wrażeniem. Sekcyjny jakby czytał mi w myślach i powiedział:
- To głupie, że imponuje Ci samochodem brata. Powinienem Cię zachwycać, inteligencją, humorem - uśmiechnął się szeroko.
- Seksapilem - zaśmiałam się.
- O to mi akurat chyba wychodzi najlepiej - wyjechał z posiadłości klubu - Gdzie mam jechać kobieto? Nie domyślę się sam.
- Kwiatowa 4.
- Okej.
Zadzwonił mój telefon. TATA. Żołądek miałam tuż pod gardłem, nogi mi się trzęsły i zrobiłam się cała blada.
- Co się stało? - zapytał Paweł dość pewnie.
Pokazałam mu wyświetlacz mojego telefonu, bo dalej nie mogłam nic powiedzieć. Sekcyjny zatrzymał się na poboczu i wziął ode mnie telefon. Nie miałam nawet siły się opierać, czułam się jak z waty.
- Halo Paweł Olejniczak z tej strony w czym mogę pomóc? - chwila przerwy - Nie, nie przykro mi to pomyłka - przerwa - Nie, nie znam przykro mi. Do widzenia.
Rzucił mi telefon z powrotem i zacisnął ręce na kierownicy. Zacisnął zęby w kreskę. I teraz zobaczyłam, że to on jest zestresowany.
- Paweł.. - dotknęłam delikatnie jego ramienia.
- Denerwuje mnie to, że on wywołuje w tobie takie uczucia - mówił do mnie jak na poligonie, przywykłam do tego tonu - Przecież to nie Twoja wina, że jest zboczeńcem.
- Nigdy mu nic nie udowodnili...
- Ale laski widziały go biegającego nago po akademiku.
- Nie chcę o tym rozmawiać, nie chcę, rozumiesz! - powiedziałam nie miło.
- Dobrze - przymknął oczy i rozluźnił ręce - Zabrać Cię gdzieś? Jakieś jedzenie, kawa?
- Nie, tylko do domu. Tylko do Arka.
- Dobrze.
Nie odzywaliśmy się do siebie aż dojechaliśmy pod mój blok. Zgasił samochód i światła.
- Martwię się o Ciebie - powiedział cicho.
- Spoko, nie trzeba - uśmiechnęłam się sztucznie.
- Nie wiem dlaczego, ale mam potrzebę uszczęśliwienia Cię.
- Bo jestem cudowna - zaśmiałam się, położyłam głowę na zagłówku, przechylając głowę w jego stronę.
- Zadzwonię do Ciebie jakoś w tygodniu.
- Nie ma problemu - uśmiechnęłam się na samą myśl stworzenia znajomości z sekcyjnym - Dobrej nocy - otworzyłam drzwi od samochodu i wysiadłam.
- Dobranoc Szulc.
Wpisując kod do drzwi, usłyszałam zapalający się silnik Lamborghini. Uśmiechnęłam się szeroko i weszłam do klatki.

06

Nawet nie wracałam do domu. Od razu poszłam do Daniela. Wskoczyłam mu w ramiona niczym radosna gazela.

- Jezus, chyba miałaś dobry dzień – uśmiechnął się, poprawiając mi włosy za ucho.
- Nie. Beznadziejny. Ale jestem dobrą aktoreczką – zaśmiałam się, ściągając buty.
- Masz ochotę o tym porozmawiać?
- Nie, w ogóle.
- Okej, to co. Strzelca mamy za godzinkę. Zamówimy pizze?
- Jasne, a dzisiaj ja płacę! Aruś się wziął do roboty od razu mam pieniążki – uśmiechnęłam się szeroko.
Zadzwoniłam po pizze i usiadłam na łóżku przyjaciela. Usiadł obok mnie, opierając mi głowę na kolanach. Położyłam rękę na jego włosach, przesuwając palcami od karku aż po czubek głowy. Jego jasne loczki oplatały moje blade palce. Rozciągnął nogi wzdłuż swojej pościeli, a stopy wystawały mu za ramę łóżka. Jest bardzo wysoki, zawsze wyobrażałam sobie jak się kochają z Pauliną, ona jest taka niziutka. Przecież, albo się całują, albo jej wkłada, bo to niemożliwe żeby ona sięgnęła i tu i tu. Chyba że Daniel ma bardzo długą pałę. Nie, nie ma. Przecież to wiem.
- Byłem dzisiaj nad morzem - zabrzmiał mi głos Kasprzaka w uszach.
- Ej stary, nie zpizgało Cię? Mi tak zimno, że nie mogę tu wytrzymać. Plus, nie masz szkoły czy coś?
- Nie było tak źle. Wiesz, szukam pracy na wakacje i tak myślę, że tam będzie najlepiej. Miałem szkołę, ale znasz moje podejście, 4.0 siedzi jak co roku i spokojnie mi wystarczy – uśmiechnął się szeroko, a ja podniosłam lewą brew do góry, lekko zaciskając usta.
- Zapomniałam, że ty jesteś z tych mądrych – prychnęłam.
- Mówisz to jakby to było coś złego, a twój chłoptaś – skrzywił się.
No tak. Przecież Szymon był mądry. Jego świadectwo bez paska jest jak PIKEJ, który nie mówi 'a w stanach to samochody, domy, hajs, a w stanach to to, sramto'. Zawsze o tym zapominałam, przy mnie często zachowywał się jak ostatni tępak. A może to ja byłam głupia? Może tylko takie żarty po prostu rozumiałam...
- Mój były „chłoptaś” – uśmiechnęłam się, a Daniel podniósł się i zmarszczył brwi.
- Opowiedz.
- No bo, no wiesz jak jest. Życie – udawałam nie zmartwioną i starałam się uśmiechać, ale chyba nie za dobrze mi to wychodziło.
- Ale powiesz mi normalnie, czy mam z ciebie wszystko wyciągać? - głośno westchnęłam. 
- Eh, kojarzysz Stasie? Znaczy wszyscy mówią do niej Asia, ale to Stasia. Przyjaciółka Szymona – machnął potwierdzająco głową – No to. Całowali się, na imprezie. Akurat nie mogłam iść, no wiesz. Live is brutal i tak dalej – czułam jak łamał mi się głos i jak bardzo nie chcę o tym rozmawiać, a już w szczególności z nim. Jest moim najlepszym przyjacielem, ale mieliśmy różne zdania na takie tematy.
- Kto Ci powiedział?
- Justyna z mojej klasy, ale nie kłamała. Widziałam zdjęcie, a nawet na początku się nie wypierał. No wiesz jak jest. Dupek, ale z klasą. Przynajmniej przeprosił… A nie poczekaj. W sumie to nie przeprosił, ale chyba z jego słów można wywnioskować, że żałuje. Chociaż nie… No nie wiem. Nie wiem co z tym zrobić… Chyba potrzebuje kogoś, kto będzie mówił o swojej miłości.
- Szulc, skarbie. Jak to, ktoś kto będzie mówił o miłości?
- No czego nie rozumiesz… - skrzywiłam się.
- Jak to czego. Nie rozumiem tego, że nie mówi Ci o miłości. Pokazuje ci to?
- Boże ja nie rozumiem o co ty mnie pytasz. Naprawdę średnio funkcjonuje… Powiesz jasno, albo nie mów wcale – powiedziałam oschle, już bardzo nie chciałam z nim rozmawiać o Szymonie, a dalsze pytania wytrącały mnie z równowagi.
- Czy wiesz, że cię kocha?
- Tak.
- Dlaczego?
- Wiesz, że jest dla mnie wspaniały.
- Więc o co chodzi, myślałem że lepiej jest jak widzisz, że ktoś cię kocha, a nie tylko słyszysz - popatrzył mi się prosto w oczy.
- Uważasz, że powinnam mu tak wybaczyć po prostu i już? Wszystko powinno być jak wcześniej?
- Nie.
- No to o co ci chodzi! W ogóle cię nie rozumiem!
- Uważam, że nie powinnaś się na niego gniewać przez wieczność. Jest głupią świnią, ale wiedziałaś to jeszcze za nim zaczęłaś się z nim spotykać. Nie oczekuj, że przez pół roku zmienił się w twojego pieska. Sama mówisz, że wiesz, że cię kocha, więc w czym jest problem.
Podeszłam do szafy i wyciągnęłam Czerwone Malboro, siadam na parapecie, otwieram okno, podciągając kolana do brody. Zapaliłam papierosa. Zaciągnęłam się. Wypuściłam dym. Czułam jak moje usta drętwieją. Czułam ten impuls idący przez moje ciało. Mój tata mówił zawsze, że trzeba zgrać się z fajką, bo inaczej palenie nie ma sensu. Więc w tym momencie byłam tylko dziewczyną z papierosem. Nie mam historii. Nie ma, że było, że będzie. Jest tylko teraz. Czułam zawirowanie w głowie. Uśmiechałam się, ciągnąc następne buchy. Tak bardzo lubię ten stan. Wiem, że Daniel mi się przygląda. Nie patrzę na niego, ale wiem jak wygląda. Zaciśnięte usta, zmartwione oczy, zmarszczone czoło i splecione ręce na piersi. Domofon.

- Portfel mam w największej kieszeni torby. 

Słyszę jak wstaje i podchodzi do drzwi. Zamykam oczy, a zimno opatula moją twarz. Uśmiecham się. JESTEŚ SZCZĘŚLIWA JESTEŚ SZCZĘŚLIWA JESTEŚ SZCZĘŚLIWA zaśmiałam się, zeskoczyłam z parapetu i poszłam do Daniela. Siedział w kuchni, rozpakowując pizze na talerze. 

- Jedz szybko zaraz wychodzimy - powiedział i uśmiechnął się delikatnie. 

- Dla ciebie wszystko. 

Usiadłam przy stole, zjadając pizze. Kasprzak oparł się o framugę drzwi, włożył ręce do kieszeni. I po patrzył się na mnie z góry. Odłożyłam jedzenie, podparłam ręką brodę i popatrzyłam się na niego, czekając co powie. 

- Chcę żebyś mi powiedziała co z nim zrobisz. 

- Wyrucham go - zaknęłam oczy i pokiwałam głową, wymachując rękami. 

- Wiesz o co mi chodzi. 

- Nie chcę o tym już rozmawiać - zaśmiałam się i wróciłam do jedzenia pizzy. 

- I tak mi powiesz - usiadł koło mnie - wcześniej czy później, zawsze to robisz - uśmiechnął się szeroko, a ja ściągnęłam paprykę z pizzy i rzuciłam w niego. 

- Mówiłam debilom, że nie chcę tej jebanej papryki! 

- Ubrudziłaś mi spodnie.. 

- No i dobra i tak jesteś zawsze brudny. 

- Ubrudziłaś mi spodnie! Chodź tu teraz suko i zjedz to! 

Rzuciłam mu papierowy ręcznik. 

- Za kogo ty mnie masz - uśmiechnęłam się szeroko, a on wytarł spodnie - Wiesz jak są te tabliczki "zły pies" na bramach domów? - pokiwał głową - No to mój sąsiad nakleił sobie na bramę tabliczkę "zła suka" i zamiast pieska nakleił zdjęcie swojej żony - zaczęliśmy się śmiać.

- To ci sąsiedzi co się tak kłócą na cały ryj? 

- No to oni. Ostatnio miał taką szramę jak Arek na ryju, myślę, że rzuciła go jakimś talerzem czy coś! 

- Albo ona przeczytała 50 twarzy Greya i zachciało jej się ostrego jebania.
- O Jezu, Panie Kasprzak. Dlaczego dobiera Pan brzydko słowa? - uśmiech nie schodził mi z twarzy.
- To moje after ego, podobno dziewczyny lubią takich bad boyów! - zrobił łobuzerską minę i po chwili zaczął się złowrogo śmiać.
Poczułam jak bolą mnie kąciki ust od śmiechu. Skończyliśmy jeść pizze, Daniel poszedł się przebrać, a ja po nas posprzątałam. Kiedy już wyszedł z pokoju zakładałam buty. Wstałam i cicho westchnęłam. Wyglądam nieziemsko. Miał na sobie mundur i desanty. W ręku trzymał zielony beret i miał roztrzepane włosy. Wyciągnął z kieszeni czarną czapkę, założył ją, a beret z orzełkiem włożył do kieszeni. Sięgnął do mojej torby po czarne rękawiczki. Sama marzę o takim stroju. Daniel jest starszym strzelcem w naszej organizacji. Ja jestem dopiero rekrutem, czyli taką dziewczynką na próbę, sprawdzają czy mam dobrą kondycję, psychikę itd. Mam rosyjski mundur, długie glany, zamiast desantów i granatowy beret. Ale nie muszę tego zakładać w tygodniu na zajęcia teoretyczne, tylko na poligony - w soboty. Patrzyłam się na niego jak głodny na chleb.
- Lubie cię takiego - powiedziałam kusząco. 
Pocałował mnie w czoło i poszliśmy na spotkanie do klubu garnizonowego.

05

Obudził mnie budzik w telefonie. Podniosłam się powoli, wiedząc że mam jeszcze godzinę do wyjścia. Włączyłam płytę Bisza i podkręciłam głośniki na maksa. Rozpuściłam włosy i wzięłam szybki prysznic.Rozczesałam włosy i owinęłam się cała ręcznikiem. Wcisnęłam kapcie na stopy i poszłam do swojego pokoju. Wsunęłam się pod kołdrę i oparłam o ścianę. Przymknęłam oczy, głośno westchnęłam i wsłuchałam się w piosenkę.

Twoje marzenie się ziści, po prostu twój czas na miłość to jak na razie czas przyszły.

Przykurczyłam nogi i oparłam głowę na kolanach. Przygryzłam wargę i ściągnęłam brwi. Ból. Jakby w środku całego ciała rozwalało mnie na kawałki. Jak szklanka rzucona o kamień. W głowie rozbrzmiewało mi głośnie NIE CHCE CIĘ NIGDY NIE CHCIAŁ NIE CHCIAŁ Z TOBĄ BYĆ NA SERIO, szybko pobiegłam do łazienki i zwymiotowałam całe to beznadziejne uczucie. Umyłam twarz i ściągnęłam z suszarki bieliznę, wkładając ją na siebie. Spojrzałam w lustro, podkrążone oczy, czerwony nos i opuszczone ramiona. Dobrze, że Arek spał dzisiaj u Kasi. Jakby mnie taką zobaczył to nie pozwolił by mi iść do szkoły. Związałam włosy w koka, ubrałam za duży sweter, włożyłam dżinsy i conversy, spakowałam się i wyszłam do szkoły. 

Szłam bardzo wolno, nie musiałam się śpieszyć, zostało mi dobre 20 minut do lekcji, a szkoła była za rogiem. Jego dłoń ścisnęła moje ramie. Od razu wiedziałam, że to on, odsunęłam się. W ogóle mnie nie zdziwił, właśnie tego się spodziewałam.
- Miałem nadzieje, że Cię spotkam przed szkołą- patrzyłam na wprost udając, że go nie słyszę - Myszko - szepnął mi do ucha, a jego dłoń pojawiła się na moich plecach.
- Wypierdalaj - głos ugrzązł mi w gardle, ale przypuszczał że on zrozumiał sens.
- Takie mocne słowa w takich pięknych ustach - zaśmiał się delikatnie.
- Zamknij ten swój ryj i wypierdalaj stąd proszę Cię - zrzuciłam jego rękę z moich pleców, a on pochylił się do mojego ucha.
- Mów mi brzydko po niemiecku - poczułam jego oddech na mojej szyi.
Byliśmy już przed szkołą.Wchodząc poczułam lekki podmuch zimna. Zatrzymałam się pod planem.
- O ironio, niemiecki - Szymon zaśmiał się, wchodząc po schody na drugie piętro.
Niechętnie ruszyłam za nim, jak najbardziej przedłużając tę drogę.Ciągnęłam nogę za nogą, opuszczając głowę jak najniżej. Poprawiłam torbę na ramieniu i usiadłam pod klasą. Dwie sekundy później siedział koło mnie, głaszcząc moje kolano.
- Szymon - popatrzył mi prosto w oczy - czego nie rozumiesz w słowach 'nie chcę z tobą więcej rozmawiać, wypierdalaj z mojego życia'.
- Nie chcę tak tego skończyć.
- To nie ty to kończysz, tylko ja. Więc łaskawie, weź tą łapę z mojego kolana, bo nie wiadomo w czyjej cipce siedziała - powiedziałam to z niesmakiem, łapiąc go za nadgarstek i zrzucając jego rękę.
Oparł głowę o ścianę.
- Bardzo mi na tobie zależy - już na mnie nie patrzył.
- Zależało Ci. Naprawdę w to wierze. Jak drapałeś Kasie Asie Srasie po gardle. Językiem - skrzywiłam się.
- Patrzysz na to ze złej strony.
- Ty za to miałeś cudowny widok na tą sprawę, z perspektywy jej dupy, mmmmm - uśmiechnęłam się szeroko.
Zadzwonił dzwonek, wstałam. On za mną, chwycił mnie za ramiona i przycisnął do ściany.
- Wiem, że zawaliłem. Po prostu potrzebowałem sprawdzić czy tylko z tobą czuję ten impuls.
Odepchnęłam go, czując jak łzy napływają mi do oczu, chwyciłam za torbę i wbiegłam do klasy, siadając do ostatniej ławki.Wyciągnęłam z torby tylko szkicownik, a Szymon usiadł obok mnie. Nie odezwałam się, tylko głęboko westchnęłam. Ścisnęłam ołówek i zaczęłam rysować mamę. Piękną, uśmiechnięta kobietę ze zmarszczkami przy ustach od głośnego śmiechu. Przypominam go sobie i łzy lecą mi ciurkiem z oczu, robię to tylko dlatego, że mój były oparł głowę o swoje splecione ramiona i przysypiał. Miałam ochotę wplątać palce w jego włosy i głaskać go przez całą lekcję.
- Przestań płakać - powiedział cicho i ziewnął.
- Przestań żyć.
- Jak ja umrę dzisiaj to ty umrzesz jutro - wyobraziłam sobie jak się uśmiechnął i zrobiłam to samo ocierając łzy z policzków.
- Myślałam, że bez Ciebie umrę i chyba umarłam - powiedziałam z ironią i roześmiałam się.
- Odpuść mi już. Co mam zrobić? - przekręcił głowę w moją stronę i dopiero wtedy zobaczyłam, że ma podpuchnięte oczy. Mam nadzieję, że nie płakał, tylko nie spał w nocy. Nie mogłabym sobie tego wyobrazić. Pochyliłam się ku niemu, opierając brodę o jego ramię, tak żeby nikt oprócz niego nie słyszał.
- Cofnij czas i nie ruchaj innej.
- Nie kochałem się z nią.
- Nie kochałeś też mnie - uśmiechnął się i z powrotem oparł głowę o ramiona.
Przez cały dzień więcej nie rozmawialiśmy, otwierał mi drzwi do klasy, siadał koło mnie, ale się nie odzywał. I właśnie wtedy zdałam sobie sprawę jaka byłam samotna. Przeciwnie miał on, co chwile ktoś mówił mu cześć i uśmiechał się. Z dziesięć razy złapałam się na tym, że otwieram buzię żeby powiedzieć mu jakąś głupotę, która mi wpadła do głowy. Od razu się rozmyślałam, zastanawiałam się czy to widział, ale chyba nie. Z nikim innym nawet nie miałam ochoty rozmawiać. To był okropny dzień w szkole. Czułam się jakbym chciała, a nie mogła. Hej - podpowiedział mój głos w głowie - może to jak z rzucaniem palenia, trzy pierwsze dni są najgorsze.

04

- Halo Arkadiusz gdzie ty jesteś? - drżącą z zimną ręką trzymałam telefon.
- Już jadę mała, daj mi pięć minut - odezwał się mój brat.
Stoję pod galerią trzymając torby z zakupami na nadgarstkach. Mój braciszek był naprawdę kochany, kupił mi co tylko chciałam i nie patrzył na cenę ani na to czy jemu się to podoba czy nie. Chwilę później podjeżdżał już po mnie samochodem.
- Ile można na Ciebie czekać, Jezu.
- Gdzie Jezu, wystarczy Arek - zaśmiał się zawracając samochodem na główną ulicę - Jedziemy teraz do restauracji, weźmiesz zeszyty i pomogę ci z matmy. Tak?
- Tak - mimowolnie się skrzywiłam.
Pikanie mojego telefonu. Wyciągam go. Na ekranie pojawia się napis 'Nowa wiadomość od: Szymon'. Nawet nie klikam wyświetl. Chowam komórkę z powrotem i opieram się wygodnie o siedzenie.
- Odpisz mu w końcu.
- To nie jest Twój interes, powtarzam setny raz - popatrzyłam z pode łba na brata.
- Jakby mu nie zależało to by nie pisał trzysta esemesów na godzinę.
- A jakby mu zależało, to by się nie lizał ze swoją przyjaciółką - powiedziałam z żalem, w powietrzu pokazując cudzysłów przy słowie 'przyjaciółką'.
- Ja bym mu dał drugą szansę.
- I tak go zobaczę jutro w szkole.
- Okej, więc spróbuj z nim pogadać - spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem i zaparkował samochód pod chińską restauracją.
Mój brat zawsze był dla mnie dobry. Dlatego ja też starałam się być dla niego dobra. Wyciągnęłam książki i ruszyłam w jego stronę. Arek jest bardzo przystojny, mimo swojej blizny, która jest naprawdę ogromna, ciągnie się od kącika ust do końca kości policzkowej. Uwielbiam jego zielone oczy, szczególnie jak są smutne. Są jeszcze większe i przeszklone. Po nich od razu widać co czuje.
- Gapisz się - popatrzył na mnie kątem oka.
- Wcale nie - odwróciłam głowę.
- O czym myślisz?
- O tym, że masz piękne oczy jak jesteś smutny.
- Nie jestem smutny.
- No wiem, ale jesteś wtedy piękny!!
- Nie wiem o co ci chodzi dziewczyno - roześmiał się delikatnie, przytrzymując mi drzwi.
- Jak wszyscy, nawet własny brat mnie nie rozumie - teatralnie wzdycham.
- To przecież nie Twoja wina, tylko wszystkich dookoła.
- No wiadomo że tak, ja mówię jasno - usiedliśmy przy stoliku na końcu sali.
Następną godzinę siedzieliśmy u chińczyka, jedliśmy i Arek tłumaczył mi matematykę. Był dobrym nauczycielem, spokojnym i tłumaczył wszystko, a nie to co mu się podoba. Zapłacił rachunek i pojechaliśmy samochodem do Sopotu. Zawsze tam jeździliśmy jak byliśmy blisko. Jak zwykle poszliśmy na molo. Popatrzyłam na zegarek. 17.00 i już było ciemno. Molo w Sopocie po ciemku, to miejsce dla którego zdecydowanie żyje. Ludzie tam nigdzie się nie śpieszą, trzymają się za ręce, są po prostu szczęśliwi. Przychodzą z bliskimi osobami lub wypić piwo na murku z kumplami. Uczucie jakie mnie wypełnia patrząc na to miejsce jest nie do opisania. Tyle szczęśliwych twarz lub pojedyncze, zamyślone dusze. 
W tym momencie idziemy z Arkiem w milczeniu, dobrze wiem, że on myśli o tym co ja. Jak byliśmy mali zabierał nas tu tata, po kłótni z mamą. Nie kłócili się często, ale to był sposób rekompensaty mojego taty. Mama robiła nam następnego dnia rano naleśniki z czekoladą. Moje ciemne tenisówki stąpały po deskach. Wsłuchiwałam się w dźwięk trzeszczącego drewna pod tymi wszystkimi ludźmi. Nigdy kiedy tu byłam nie było pusto. Stanęłam na końcu mola i usiadłam na deskach, machając nogami. Mój brat kucnął za mną i objął mnie ramionami.
- Wiesz co to szczęście? - usłyszałam swój głos noszący się echem po molu.
- Tak.
- Powiedz mi.
- To jest uczucie kiedy nie jesteś samotny.
- Jesteś szczęśliwy? - zapytałam cicho ze łzami w oczach, poczułam jak Arek się zachybotał.
- Tak, mam wszystko czego mi potrzeba. Ciebie i Kasię, to naprawdę wystarczy tylko musisz w to uwierzyć - poczułam jak łzy spływają mi po policzkach.
- Nie brakuje Ci tam kogoś?
- Nie potrzebuje rodziców - od parsknął. 
- Jaki dorosły....
- Nie potrzebuje takich rodziców.
- Mama była dobra.
- Ale nie żyje.
- Jak możesz mówić o tym tak oschle?
- Julia, wszyscy umierają - te słowa jakby do mnie nie dotarły. Wyryły mi się w głowie, jakby niewidzialnym palnikiem, przerwał to mój brat niemrawym głosem - A ty? Jesteś szczęśliwa?
- Arek, nigdy nie byłam taka szczęśliwa jak teraz.
- Więc dlaczego płaczesz?
- Bo chciałabym zapisać to uczucie na dysku i chciałabym móc je włączać kiedy tylko przyjdzie gorsza minuta, rozumiesz o co mi chodzi? - odwróciłam głowę w jego stronę i oparłam swoje czoło o jego.
- Rozumiem - wytarł mi łzy rękawem.
- Wracajmy do domu, muszę się jeszcze pouczyć.
- Dobrze - pomógł mi wstać i wróciliśmy do samochodu trzymając się za rękę. Naprawdę szczęśliwi. 

03

- Halo? - krzyknęłam głośno do telefonu, przyciskając rękę do wolnego ucha, żeby chociaż troszeczkę osłonić się od hałasu.
- Gdzie jesteś moja siostrzyczko najlepsza?
- Arek jestem na Bonsonie! A co? Martwisz się o mnie?
- Dobrze, nie wracaj za późno - i śmiech, to wszystko co usłyszałam, bo w tej chwili raper wszedł na scenę i po całej sali rozległ się głośny damski pisk.
- KOCHAM CIĘ BRAT - krzyknęłam najgłośniej jak potrafiłam i rozłączyłam się.
Zaczęłam przepychać się w tłum, szukając wzrokiem Daniela. W końcu go zobaczyłam i stanęłam obok niego, ściskając delikatnie jego dłoń, zwracając jego uwagę, na to że już jestem, a on ścisnął ją mocniej. Uśmiechnęłam się do niego szeroko i wysunęłam rękę z jego dłoni.

"Mówił, że by za nią umarł, kurwa nigdy nie widziałem żeby ktoś się tak rozumiał" uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, słysząc słowa swojej ulubionej piosenki Bonsona.

***

Starałam się być jak najciszej, wchodząc do domu o drugiej w nocy. Co oczywiście nie znaczyło, że mój brat mnie nie usłyszy. Zapaliło się u niego światło, a ja szybko ściągnęłam buty, spodnie i stanik, udając, że nie wchodzę do domu, tylko wychodzę z pokoju do łazienki. Usłyszałam jego wołanie i delikatnie uchyliłam jego drzwi. 

- Co? Daj mi się wysikać i idę spać - zmarszczyłam brwi, jakbym naprawdę była zła, że zajmuje moje drogocenne minuty snu. 

- Dzwoniła do mnie twoja pani od matmy - otarł oczy ze zmęczenia. 

- Jezu jutro o tym porozmawiamy - delikatnie się uśmiechnęłam, a moje nogi zrobiły się miękkie jak wata. 

- Nie Julka - popatrzył na mnie z poważną miną - nic cię nie usprawiedliwia, żadne kłopoty rodzinne, tego, że zawalasz szkołę i masz wyjebane - spuściłam wzrok - Albo się weźmiesz do roboty i będziesz udawać normalną dziewczynę, z normalnej rodziny, albo ktoś w końcu zainteresuję się tym, że twój brat nie ma praw mieszkać z tobą sam. 

- Mogę z Tobą dzisiaj spać? - popatrzyłam na niego i już po chwili widziałam jak przytakiwał mi głową.
- Pójdę się tylko ogarnąć.
Wyszłam z pokoju i poszłam do łazienki, myjąc zęby, popatrzyłam w lustro na swoje roztargane włosy i dawno już nie świeży makijaż. Szukałam dziewczyny, która była tam rok temu, ale nic nie znalazłam. Tyle się zmieniło, pomyślałam, a łzy napłynęły mi do oczu. Chłopak, który lubił tylko moją dupę, tyle przyjaciół, że nie wiedziałam z kim się umówić danego dnia, kochający rodzice, zawsze przy mnie. Gdzie to wszystko teraz było? Gdzie była dziewczyna, która była w najlepszych elitach? Umyłam twarz, nie zastanawiając się dużej nad tym i jak zwykle próbując myśleć o czymś dobrym. Wzięłam z mojego pokoju poduszkę i kołdrę, zabierając je do łóżka Arka. Wsunęłam się między niego a ścianę, owijając się jak najmocniej w pościel.
- Wszystko będzie dobrze - powiedział, zawsze wiedział kiedy zadręczają mnie myśli.
- U mnie już chyba nigdy nie będzie wszystko dobrze. 
Odwróciłam się do niego twarzą, kładąc głowę na jego przedramieniu i tak usnęłam. 
Rano obudziłam się cała obolała, po poligonie poprzedniego dnia. Przeciągnęłam się, starając się nie obudzić brata. Wstałam z łóżka, ubrałam się w moje ulubione dżinsy i jakąś luźną męską koszulkę, związałam włosy w jakiś niechlujny kok i wyszłam do sklepu, kupując rzeczy do tostów. Wracając wolnym krokiem do domu, bo przecież nigdzie mi się nie śpieszyło, spotkałam Bartka z bloku naprzeciwko. Z szerokim uśmiechem na twarzy powiedział 'Cześć Julka', a ja zażenowana opuściłam wzrok w ziemię i odpowiedziałam krótkie 'siema'. Chyba nigdy nie zapomnę jak się poniżyłam przed nim, rok temu na imprezie, rzucając mu się na szyję i opowiadając jak strasznie mi się podoba.
Weszłam do domu i zrobiłam tosty dla siebie i dla Arka. Obudził się, gdy właśnie kończyłam. Przyniosłam mu jedzenie do pokoju, siadając na łóżku i opierając się plecami o poduszkę.
- Jakie masz plany na dzisiaj? - zapytałam go, jedząc wolno tosta.
- Jeszcze nie wiem, masz ochotę gdzieś dzisiaj ze mną pojechać? Do Gdańska na przykład?
- Mówisz serio? - aż mi się oczy zaświeciły - Znajdziesz dla mnie tyle czasu? - zaśmiałam się.
- Jasne, ale jest jeden warunek.
- Wiedziałam musiał być jakiś haczyk.
- Zawsze jest - uśmiechnął się szeroko - Weźmiesz ze sobą matmę i się będziemy uczyć. Znaczy ty.
- Dla Ciebie wszystko - skrzywiłam się mimowolnie.
Po śniadaniu spakowałam książki do torby i piętnaście minut później siedziałam w samochodzie, na siedzeniu pasażera, wyjeżdżając z bratem za kierownica z naszego osiedlowego parkingu. Odsunęłam siedzenie i lekko je rozłożyłam, ściągając buty i stopy kładąc na desce rozdzielczej.
- Hej wiesz co - powiedział Arek.
- No co.
- Wiesz, że siostra Kasi, ma teraz komunie? No i byłem z nią w kościele w czwartek, bo Kaśka nie mogła.
Kasia to dziewczyna mojego brata, są ze sobą od kiedy pamiętam. Ona jest wesoła i miła, ale nigdy nie zrobiła na mnie jakiegoś większego wrażenia.
- No dobra i co dalej.
- No i poszedłem z nią, cały kościół zajebany mocherami. A ona wchodząc wydarła się na cały ryj: kurwa Aruś włosów zapomniałam uczesać - zaśmiałam się.
- Żartujesz? Przecież ona ma z 10 lat.
- No ma i co, ty takich słów nie znałaś jak byłaś w jej wieku?
- No znałam, jasne. Ale jakoś chyba byłam lepsza - uśmiechnęłam się szeroko do niego.
- Wcale nie, byłaś głupia jak but.
- Nadal jestem.
- Wiem to kochana. Wiesz znalazłem sobie pracę - popatrzyłam na niego, podnosząc prawą brew - No dobra, wiadomo, że nie sam. Będę pracował u taty Kasi.
- Uuu super teściu. Kiedy będziesz się uczył?
- Chyba nie będę się uczył, albo przerzucę się na zaoczne. Będę pracował jako informatyk u niego w firmie.
- Hm, to super.
- I dlatego zabieram Cię teraz na zakupy.
- Co? - zaśmiałam się - Przecież jeszcze nie pracujesz.
- Pracuję od miesiąca, wczoraj dostałem pierwszą pensję, przestaniemy żyć z pieniędzy mamy - otworzyłam szeroko oczy.
- No dobrze, ale ja wolę żebyś opłacił mi strzelca, zalegam od trzech miesięcy i potrzebuję nowych desantów.
- Dostaniesz pieniądze na to dzisiaj - uśmiechnął się do mnie szeroko.
- Jezu żartujesz?
- Nie, będziemy żyć jak dawniej. Ze wszystkim damy radę. Tata też na razie wywiązuje się z obietnicy i płaci nam cały czas po te trzy stówy na głowę.
Poczułam ogromną ochotę go przytulić. Tak się starał, żeby wszystko było dobrze.
- Kocham Cię Arek - wyszczerzyłam się i pocałowałam go w policzek.
- Ja Ciebie też - zaśmiał się i włączył swojego pendrive z piosenkami. Na pierwszy rzut poszedł South Blunt System. Zaczęliśmy się kiwać w rytm piosenki, a ja do tego dodałam jeszcze machanie rekami we wszystkie strony. Kiedy tylko zaczął się refren, Arek zaśpiewał: 
- Była głodna bo jej tosty już poczerwieniały z żaru! 
- Ona wciąż tu jest chodź już nie possie na balu! - odpowiedziałam na jego rymy, śmiejąc się 
- To biała rzeka spermy spływająca po jej dłoniach! 
- To nie tak miało być taka nie miała być jej dola! 
- Joł joł madafaka tutaj bity z grubej wytwórni szulców. 
- Tak jest, V mam nadzieje że nagramy coś kiedyś! 
Zaśmiałam się głośno, wymachując rękami w przód. Mój brat przycisnął gaz, bo wjechaliśmy na dwupasmówkę.

02

- Czy to już wszystko? - chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. 

W chwili kiedy zadałam to pytanie na przeciwko mnie zobaczyłam mojego dobrego kumpla. Uśmiechnęłam się lekko, a Kamil wstał i podszedł się przywitać. Przytulił mnie, powiedział, że dobrze mnie widzieć i krzywo spojrzał na sekcyjnego. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest sporo ode mnie starszy. Jeszcze raz się  uśmiechnął i wrócił do swojego stolika. 

- No Szulc, znajomi na poziomie - zaśmiał się widząc jego czerwoną bejsbolówkę i jeansowe rurki. 

- Bardzo śmieszne - prychnęłam. 

- Gej? 

- Nie mój ani pana interes. 

- Setny raz powtarzam, Paweł. 

- Nie ważne. 

- Dobra. Widzę, że nie chcesz ze mną rozmawiać, mogę tylko ostatnie pytanie? - przewróciłam oczami, ale przytaknęłam - Co Cię łączy z Kasprzakiem? - znowu prychnęłam. 

- Z Danielem? Przyjaźnimy się - sekcyjny uśmiechnął się z niedowierzaniem.

- Możecie nie okazywać swojej miłości na poligonach?

- Dla pa... twojej wiadomości, nie widzę nic złego w tym co robimy, a raczej w tym czego nie robimy, bo praktycznie w ogóle się z nim nie widuję na zajęciach.

- Jesteś coraz bardziej niemiła. 

- Jest pan coraz bardziej wścibski. 

Olejniczak uśmiechnął się charakterystycznie dla niego. Wstałam, ubrałam kurtkę i pożegnałam się. Wychodząc zadzwoniłam do Daniela. Mieszkał dziesięć minut stąd, uprzedziłam go,  że przyjdę, a on, że jest z Pauliną. I już po chwili wchodziłam na klatkę schodową budynku z czerwonej cegły. Jaki ten blok był inny od mojego domu. Poczułam znajomy zapach ciasta z jabłkami.Mimowolnie się uśmiechnęłam, pukając do drzwi mojego najlepszego przyjaciela. 

- SIEMA - przywitała mnie jego dziewczyna i równocześnie moja dobra kumpela.

- Heja, dziewczyno jak długo Cię nie widziałam. Nie mogłabyś się przepisać do mojego liceum? - zaśmiałam się - A nie, zapomniałam licea nie są dla wszystkich, niektórzy muszą chodzić do technikum. 

- Modna szkoła te twoje liceum. Masz tam chociaż jednego prawdziwego mężczyznę, czy wszyscy popylają w zielonych rureczkach? - serdecznie uśmiechnęłam się do niej i pomyślałam, że naprawdę ją uwielbiam.

Ściągnęłam kurtkę i rzuciłam ją w kąt, weszłam do pokoju Daniela i zobaczyłam go leżącego na łóżku, zajętego jakąś durnowatą grą na PSP. Rzuciłam się na niego. 

- Jest i mój miś ukochany! - głośno krzyknęłam, przyciskając moje biodra do jego ud. 

- Zejdź ze mnie, boże!!!! - zaczął się śmiać i łaskotać mnie pod żebrami, odkładając grę gdzieś na bok. 

Po chwili na swoich plecach poczułam ciężar Pauliny i zaczęłam się głośno śmiać. 

- Koniec, dość! - krzyczałam, bo nie mogłam już oddychać. Puścili mnie oboje, a ja usiadłam w fotelu, który stał w kącie pokoju. 

- Nie uwierzysz z kim byłam w KFC przed paroma minutami - popatrzyłam się wprost na Daniela. 

- Żartujesz? Wyobraź sobie, że się domyślam, bo Paweł wysłał mi esemesa z prośbą o twój numer... Ale tego się nie spodziewałem. 

- No, dokładnie z nim.. Rozmawialiśmy o moim ojcu - zaśmiałam się pod nosem - Prawie dwie godziny. 

Chłopak podniósł brwi, nie wiedząc do końca, co ma mi powiedzieć. Paula oparła głowę na jego kolanach, tylko przysłuchując się naszej rozmowie, jak zazwyczaj. Nie bałam się, że słucha o czym mówimy, wiedziałam, że można jej ufać. Nie udzielała się, bo nikogo nie znała z tych osób o których mówiliśmy. Daniel wziął głęboki oddech i pogłaskał dziewczynę po włosach. 

- I do czego doszliście? 

- Do momentu kiedy nazwał mojego ojca skurwysynem. 

- Jak wszyscy. 

- Jak wszyscy... - przytaknęłam. 

Powtarzam sobie w głowie 'nigdy mu nic nie udowodnili' i głęboko westchnęłam. 

- Dobra, może nie rozmawiajmy o tym - zagadnęła Paulina. 

Podniosłam głowę i posłałam jej serdeczny uśmiech. 

- Masz ochotę gdzieś wyjść? - zapytał mnie Daniel - Czy nie dzisiaj ma grać Bonson u nas? 

- Hej przypominam, że ktoś tu nie lubi rapu - spojrzałam na jego dziewczynę. 

- Dajcie spokój, raz przeżyję - zaśmiała się. 

- Ja stawiam - powiedział Kasprzak, wiedząc jaki będzie mój następny argument, aby nie iść - i już postanowione. 

Paulina wyszła do łazienki, a ja przesiadłam się do mojego przyjaciela na kanapę, mocno obejmując go w pasie. 

- Kiedyś Ci to wszystko oddam, obiecuje - wyszeptałam, bo sama wiedziałam, że o 50zł musiał błagać mamę na kolanach.

- Nigdzie mi się nie śpieszy, nie zbankrutuje - odparł i pocałował mnie w głowę. 

Był najlepszym chłopakiem jakiego znam. Zawsze chciałam takiego chłopaka, ale on jakoś mnie nie pociągał, może dlatego, że znałam go od małego i wiem o nim wszystko. Moja mama mówiła, że kochamy się w chłopakach tajemniczych, a on dla mnie już dawno był jak otwarta księga. Zresztą vice versa.

01

Słyszę syczenie petardy, mam trzy sekundy. Biegnę.121,122, 123. Padam na ziemie, ręce mam pod klatką piersiową, a hełm niebezpiecznie zsuwa mi się na oczy. Petarda wybucha, niespokojnie oddycham, szukając wzrokiem Sebastiana. Łapiemy kontakt wzrokowy, leży pod jakimś drzewem, wygląda na równie zmęczonego jak ja, czerwone policzki podnoszą się i opadają w rytm jego oddechu. Zdejmuje z pleców  kałacha i celuje we wzgórze na przeciwko. Cały czas ktoś z naszej drużyny przebiega nam za plecami, co chwile podajemy sobie komendę 'dalej'. W końcu nadchodzi nasza kolej. Wstaję, biegnąc za chłopakiem z mojej pary. 121, 122, 123 i wpadam w dość zapuszczony okop. Przybieram pozycję. Tyle ile mam jeszcze sił w płucach krzyczę 'DALEJ' moja drużyna niesie to na początek szyku niczym echo. Już po chwili między trawą do kolan biegnie lekko schylona następna dwójka.
- Przerwij ćwiczenie! - słyszę wyraźnie głos sekcyjnego i krzyczę tak, żeby wszyscy usłyszeli, a każdy po kolei powtarza moje słowa.
Wstaję ze śniegu i otrzepuje już dawno przemoczone spodnie. Poprawiam osprzęt i zawieszam gumową broń na pas. Ustawiamy się w szeregu. Nasz przełożony mówi nam co jest złe, co dobrze. Przeklina, wyzywa nas od debili, a następnie zapowiada kolejne zajęcia. Wszyscy są zmęczeni. Sekcyjny każe nam się rozejść. Uśmiecham się szeroko, odchodząc w tył i zdejmując sprzęt z pasa.
- Szulc - wzdrygam się na bliskość sekcyjnego Olejniczaka przy moim uchu.
Odwróciłam się do niego, czekając na jakiś rozkaz, lub pracę domową. Ale on tylko popatrzył na resztą rekrutów czy nie zwrócił ich uwagi, ale nic takiego nie miało miejsca, odszedł ode mnie na pół metra i machnął głową żebym szła za nim. Wiedziałam dlaczego, po to żeby reszta grupy nas nie słyszała. Stanął, odwracając się do mnie na pięcie.
- Mamy parę spraw do obgadania - zacisnął usta w linie, krzywiąc się znacząco - Jeżeli masz należeć do strzelca na stałe, nie mogę mieć tyle niedopowiedzianych spraw, chcę wiedzieć o co ci chodzi. Jest godzina 14, o 16 spotkamy się w KFC w centrum, pasuje ci to?
- Tak jest panie sekcyjny - przytaknęłam.
Wróciłam do pakowania swoich rzeczy i mimowolnie się skrzywiłam. Sekcyjnych w naszym strzelcu jest dwóch. Przynajmniej dwóch mi znanych. Nasz dowódca - Jaroszek i Olejniczak. Ten drugi był w ostatniej klasie technikum z innowacją wojskową. Jaroszek był trochę starszy, dwa albo trzy lata. Założyłam plecak na barki i w mundurze rosyjskiego wojska. Machnęłam kolegą i uścisnęłam dłoń kadrze po czym ruszyłam do domu. Mieszkam na obrzeżach Malborka, tuż przed naszym poligonem. Wchodząc do domu, od razu zrzuciłam w kąt wszystkie ciuchy i weszłam pod prysznic, ciepła woda zatrzymała mnie pod nim na ponad pół godziny.
Ułożyłam włosy i przebrałam się w ciepłe i czyste ubranie, wrzucając brudne ciuchy do pralki. 14:56. Uśmiechnęłam się, włączyłam telewizor odpalając xboxa. Usiadłam wygodnie, rozprostowując nogi żeby mogły odpocząć. Tak mniej więcej spędzałam każdą sobotę. Strzelec, kąpiel, granie, spotkania. Nigdy się nie nudziłam.
Przed 16 siedziałam już w tramwaju, opierając głowę o szybę. Wiedziałam o czym sekcyjny chce ze mną rozmawiać i wcale nie czułam się zestresowana. Nadal byłam wypompowana, ale nic po za tym. Wchodząc do KFC wzięłam sobie longera i usiadłam w kącie sali, żeby nikt nie słyszał o czym będziemy rozmawiać. Podwinęłam nogi pod brodę i spojrzałam w okno. W tej chwili przez drzwi wszedł Olejniczak. Pierwszy raz widziałam go w ubraniach cywilnych. Nie wyglądał tak groźnie jak zwykle, a jego wielkie niebieskie oczy wędrowały po całym pomieszczeniu szukając mnie. Uniosłam rękę, zwracając na siebie jego uwagę. Nie widziałam żadnej reakcji na jego twarzy, gdyby nie to że ruszył w moim kierunku przypuszczałabym, że wcale mnie nie zauważył. Podał mi dłoń na przywitanie i ściągnął kurtkę kładąc ją obok siebie.
Spojrzał na moją nierozwiniętą kanapkę i uśmiechnął się szeroko.
- To wszystko? Chcesz coś jeszcze może? Właśnie idę sobie zamówić.
- Nie, dziękuje - odparłam zdziwiona entuzjazmem sekcyjnego i wlepiłam wzrok w moje buty.
Wstał i odszedł od stolika, wracając za parę minut z tacą całą obładowaną jedzeniem. Uśmiechnęłam się, bo to było zupełne przeciwieństwo tego jak sobie wyobrażałam to spotkanie. Usiadł na przeciwko mnie.
- Szulc. To teraz zacznijmy od tego co ty bierzesz. - popatrzył mi się w oczy, rozwijając jakiegoś wielkiego hamburgera z foli.
- Słucham? - wlepiłam wzrok z niedowierzaniem w jego twarz.
- No. Nawet na poligonach. Na zmianę płaczesz i się śmiejesz. Cały czas chodzisz sama, reprezentując jakąś indywidualną grupę - zaśmiał się - O co chodzi?
- Po prostu taka jestem - pokręciłam głową nie rozumiejąc o co dokładnie pyta.
- A to co było dzisiaj?
- Nie rozumiem pytania.
- Skup się. Musztra.
Przypominam sobie sytuacje: kazał mi prowadzić kolumnę, prawa ręka, lewa noga, krok defiladowy, stop z lewej nogi, zacznij z niej też, prawą kończ. Robiłam to z 20 razy. Dla wszystkich to było takie łatwe.
- Mam dysleksję, mam problem z rozróżnianiem kierunków.
- Masz na to opinie?
- Nie, już nie. Nie chciałam robić z siebie downa w liceum.
- Ja też mam dysleksję.
Potraktowałam jego słowa prychnięcie.
- Tak wiem, pana ojciec też nie pozwalał panu chodzić na strzelca, nie było pana stać na składki i dla pana też ta organizacja jest odlotem od rzeczywistości. Jakoś mnie nie bawi taka rozmowa, nie chce też żeby się pan nade mną użalał. Jest jak jest. Przyzwyczaiłam się.
Potarł dłonią nadgarstek i czekałam aż wybuchnie. Nie lubił jak się go poprawiało, to było widać. A ja bardzo nie chciałam słuchać jego teorii na temat mojego życia. Nasłuchałam się ich za dużo.
- Cywilnie jestem tylko dwa lata od Ciebie starszy, wtedy jestem Paweł.